Ev

Hani sen buraya ilk geldiğinde girip baktığın bu ev, suskun ağıtların yükseldiği yıllardır silinmemiş tozlu camlarından dışarısı bile görünmeyen köhne bir yıkıntıdan ibaretti. Güzel demiştin. Odaları temizler, duvarları boyarsam, biraz da onarım yaparsam, saraylarla boy ölçüşür burası…

Duvarlardaki börtü böcek deliklerini sıvayıp, çürük tahta kapılarını, değiştirip boyamakla başlamıştın tamire. Yüzünde tatlı bir hevesin alkış tutan elleri, gözlerin pırıl pırıl umut reçetesi…

Durmadan çalıştın. Severek, isteyerek… İyi kötü sıvadın her yeri, camlar bile pırıl pırıl silindi. Bir saray olmasa da , bu eski virane artık oturulabilir bir evdi.

Çevredeki pervasız otlar biçilmiş ,bahçe çitlerinin dibine rengarenk güller dikilmişti. Öyle ki bu değişime yoldan gelip geçen yakın komşular bile sevindi.

Zamanla güller de büyüyüp serpildi. Hatta bahçede kayısı, erik, şeftali… Bütün zamanlarda uğraştığın tek şey, yere göğe sığdıramadığın evindi. Kiralık değildi sonuçta, ölene dek senindi. Dışarısı yanıp kavrulsa da gelip dinlendiğin odaların, hem  ferah hem de serindi.Aslında sen evini ,evin de seni çok sevdi…

Ve hiç unutmadım, bir gün batımı aniden, sessiz, sedasız ve de vedasız, üst üste kapatıp bütün kilitleri çekip gidişini. Bu, biçare ev geceler ve gündüzler boyu seni bekledi. Anlayamadı önce, sahibi ansızın neden gitti?  yada terk edilme sebebi neydi? Günler sonra anladı ki meğer mahzenindeki, çatlak deliğinde, simsiyah bir yılan, kıskanç ve sinsi… Seni de sokup zehirlemişti, tıpkı senden önceki bırakıp giden, evin diğer sahiplerine yaptığı gibi.