Çocukluğuma Özlem

Çocukluğuma geri dönmek istiyorum bugün! Taş örme evimizin arkasındaki, oyun oynadığım toprak yolda yalınayak koşturmak.

Ekin biçtiğimiz sarı altın başaklı tarlaları özlüyorum... Üzüntülerimi ve çocuksu heyecanlarımı sakladığım, çam ağacımızın altına uzanıp, doyasıya ağlamak.

Yine dedemin, eski toprak evinin tahta merdivenlerinden, koşarak çıkıp, en sevdiğim ödül, lokum ve bisküvilerimi gülümseyen yeşil gözlü dedemden almak.

Annemin tırtıklı ellerini istiyorum, başımı okşayan.

Uzandığım çayırlı tepedeki defne ağacının gölgesini... Koyunlarımızın çan seslerini… Doymak bilmeyen, ala ineğimizi, çığırtkan kazlarımızı bile... Babamın ilk aldığı fort marka kırmızı kamyonumuzu…

Yine saçlarım uçuşsun, ıslak yosun kokulu karpuz tarlamızın ortasından geçen nehir kenarında. Yine kalbim uyansın bir bayram sabahına, mavi fırfırlı eteğimi giydiğim.

Öpeyim yine, saçları hiç ağarmamış heybetli babamın ellerinden.

Abilerim okula diye, ablalarım evlendi diye çıkıp gitmemiş olsun evimizden. Yine oturalım akşam yemeğine hep beraber. Annem mis kokulu yemeklerini yapsın, aşağıdaki odun ateşinde.

Yağmurlar yağsın bahçemize… Islansın, üstümdeki kocaman yamalıklı eski parke.

Çaltılı düzlüğümüzde yıllardır açmayan laleler açsın.

Aşağı ovaya yaz gelince, kıl çadırlarını kuran komşularımızı ziyarete gideyim, anamın peşinde. Kahverengi kulplu ilk okul çantam, kokulu defterlerim yine ocaklı odamızın penceresinde dursun.

Uyandırmasın hiç kimse ağaç kaplı terasımızda daldığım rüyadan.

Vazgeçtim güzel gelecek masallarında vadedilen  iyi bir  iş modelli araba,  pahalı ev hayalinin sahte mutluluk tuzağı gülümsemelerinden…